Στο πρόχειρο κάθεται εδώ και καιρό ένα σχεδόν έτοιμο κείμενο με κάποιες παρατηρήσεις για το μινιμαλισμό στη μουσική. Σκόπευα να το τελειώσω, αλλά βαριέμαι αφάνταστα.
Στο μεταξύ πέφτω επάνω σε διάφορα διασκεδαστικά πράγματα, όπως το παρακάτω σχόλιο στο YouTube.
Η ατονική μουσική που προκάλεσε αυτό το ξέσπασμα είναι η σονάτα για πιάνο του Aaron Copland που είναι τονική μουσική, διάφωνη μεν, αλλά πάντως αδιαμφισβήτητα τονική μουσική.
Από το μυαλό μου περνούν διάφορες ιδέες για αναρτήσεις γύρω από τη διάκριση με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο της συμφωνίας/διαφωνίας - τονικότητας/ατονικότητας, τις διαστάσεις που μπορεί να δώσουμε σε διαφορετικές ηχητικές αισθητικές, το πόσο άμεσα και έντονα από τη φύση μας αντιδρούμε στα ηχητικά ερεθίσματα… Τις διασκεδάζω για λίγο και μετά ξαναβαριέμαι…
Εξάλλου δεν είναι να καθίσω να ασχολούμαι με τέτοια, θα πέσει φωτιά να με κάψει.
Στο μεταξύ πέφτω επάνω σε διάφορα διασκεδαστικά πράγματα, όπως το παρακάτω σχόλιο στο YouTube.
Η ατονική μουσική που προκάλεσε αυτό το ξέσπασμα είναι η σονάτα για πιάνο του Aaron Copland που είναι τονική μουσική, διάφωνη μεν, αλλά πάντως αδιαμφισβήτητα τονική μουσική.
Από το μυαλό μου περνούν διάφορες ιδέες για αναρτήσεις γύρω από τη διάκριση με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο της συμφωνίας/διαφωνίας - τονικότητας/ατονικότητας, τις διαστάσεις που μπορεί να δώσουμε σε διαφορετικές ηχητικές αισθητικές, το πόσο άμεσα και έντονα από τη φύση μας αντιδρούμε στα ηχητικά ερεθίσματα… Τις διασκεδάζω για λίγο και μετά ξαναβαριέμαι…
Εξάλλου δεν είναι να καθίσω να ασχολούμαι με τέτοια, θα πέσει φωτιά να με κάψει.
2 σχόλια:
Μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις ανάρτηση για το πόσο βαριέσαι να γράψεις ανάρτηση και να το ανεβάσεις. Πάντως φωτιά εσένα θα σε κάψει ούτως ή άλλως.
Μάγειρα,
να σου συστήσω το ίνδαλμά μου.
Δημοσίευση σχολίου