―Ξέρεις, Κυβέλη, εξακολούθησε, το κάθε τι στον κόσμο γίνεται παρά λίγο, κατά προσέγγιση, με αποτζιατούρες.
Πρώτη φορά την έλεγε με τ' όνομά της. Ήταν αλλόκοτο, αυστηρό, ξένο.
Ίσως και κάπως αστείο.
―Κάτι χειρότερο. Γίνεται á contre-temps. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Όπως στη μουσική. Να, έρχεται άδοξα στην αδύνατη στιγμή, όταν δεν το ζητάς ακόμα ή δεν το ζητάς πια, κι έτσι πλέκεται, μια ατέλειωτη, αξεδιάλυτη παρεξήγηση. Αυτό έγινε και μεταξύ μας. Όταν σ' αγαπούσα ήσουν αδιάφορη. Τώρα πια είναι αργά. Δε γίνεται τίποτα, στο είπα. Ο Χαρισιάδης θα μπορούσε θαυμάσια να παραστήσει την ζωή σαν ένα θέμα με συγκοπές και αποτζιατούρες. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεταφυσικό νόημα της τζαζ. Οι αντιχρονισμοί, που αποτελούν τη ρυθμική της βάση, καθώς και οι διαφωνίες, στο αρμονικό επίπεδο, είναι ακριβώς η έκφραση αυτής της αλυσίδας των απωθήσεων και των πόθων που δεν μπορούν να συγχρονιστούν. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις…
Μιμίκα Κρανάκη, Contre-temps
Ornette Coleman: Lonely Woman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου