Ο chef πέθανε, ζήτω ο chef

Γεια σας μάγκες και μάγκισσες,

αφού μου hackεψαν τον παλιό λογαριασμό, τα φτύσε ο υπολογιστής μου και δούλεψα όλον τον Σεπτέμβριο σα σκύλί σε μια παραγωγή, άνοιξα καινουριο email και σας γράφω από το ολοκαίνουριο macbook μου την παρούσα ανάρτηση. Το macboοk ακόμη δεν το έχω στήσει κανονικά, έχει ακόμη πολύ δουλειά - προσφέρθηκε κι ο Waldorf να μου δώσει μερικά προγράμματα - αλλά φυσάει το άτιμο. Έχω επιτέλους ένα DVD που τρέχει και τα ανεμιστηράκια δεν μου παίρνουν πια τα αυτιά.

Γι' αυτήν την πρώτη ανάρτηση θα αναπληρώσω την έλλειψη των Beecham Stories που παρατηρήθηκε αναγκαστικά τους τελευταίους μήνες. Την ερχόμενη βδομάδα θα γράψω και για τις διαφορές στις εκτελέσεις του Bernstein που χρωστάω από τον Αύγουστο.

Attitudes to composers

Mozart:

He emancipated music from the bonds of a formal age, while remaining the true voice of the 18th century. His new sentiment or emotion, as expressed by a matchless technique, was his supreme gift to the world. That sentiment was an intimacy, a masculine tenderness, unique - something confiding, affectionate.

Beethoven:

The best of Beethoven's music, excepting the first four of his piano concertos, and the third, fourth and sixth symphonies, is second-rate, measured by values set up by Mozart.

Bach:

Too much counterpoint - and what is worse, Protestant counterpoint.

Wagner:

A genius, no doubt; but too often excessively theatrical and emotional. Lohengrin was his only stylish work - the Germans have no idea of style.

Britten:

The only English composer worth while that has emanated from one of our colleges of music.