Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, είναι η επίσημη, η θεσμοθετημένη ημέρα της κλασικής μουσικής. Ως γνωστόν η κλασική μουσική είναι ένα βαρύ, στουμπωμένο πράμα που το ακούς και σου 'ρχεται ακαριαία το ψυχοπλάκωμα κι η μανιοκατάθλιψη, οπότε, ναι, σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα. Κομμένα για λίγες ώρες τα τσιφτετέλια, οι Λαίδες Γκάγκες και οι ΆνναΒίσσες. Υπομονή, Επιτάφιος είναι και θα περάσει. Στο μεταξύ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο καθώς την έχουν κάνει όλοι. Ο τελευταίος πριν φύγει εκτός που έσβησε τα φώτα έβαλε και όποιο CD κλασικής μουσικής έπιασε στο χέρι του κι έτσι ημέρα πένθους για τους χριστιανούς ακούνε με κατάνυξη και συντριβή την Εισαγωγή από τον Κουρέα της Σεβίλης, αποσπάσματα από την Κάρμεν και τη Μικρή Νυχτερινή Μουσική.
Το σεμνό παρόν ιστολόγιο συναισθανόμενο το θεάρεστον, ιεραποστολικό μουσικό έργο του κατανοεί την ανάγκη του πιστού μουσικοφυλόφιλου κοινού για ένα κλασικό soundtrack χωρίς όμως τις άστοχες επιλογές της κάθε άσχετης βλαχάρας μπασαβιόλας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη vihuela de arco από τη vihuela de mano, τη vihuela των Mariachi και τους αφούς Κατσάμπα και προτείνει ολίγη μουσική στο πνεύμα της ημέρας.
Το έργο μου το θύμισε ο Σουηδός μάγειρας (εύγε Σουηδέ). Λοιπόν νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ταιριαστή μουσική για την περίσταση από το ακόλουθο απόσπασμα από "Το Μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού" (μεγάλη η χάρη Του… αν με εννοείτε) του Claude Debussy. Είναι τόσο ταιριαστό που αυτό θα έπρεπε να παίζεται κατά την περιφορά του Επιταφίου. Εξάλλου Άγιοι Πατέρες, εσείς που αποδεικνύεστε εξαίρετοι επιχειρηματίες, θα καταλάβετε: Sex sells. Θα αυξήσετε πελατεία. Ακούμε λοιπόν, "Είναι νεκρός, ο ωραίος Άδωνης" (όχι ο Τζουτζούκος καλέ):
Νέο πρότυπο για την αναθεώρηση του image του Εσταυρωμένου.
Ανεξάρτητες έρευνες marketing δείχνουν ότι θα πουλήσει
πολύ περισσότερο από την ισχύουσα απ' τα κόκαλα βγαλμένη εκδοχή.
Επίσης προτείνω το Πρώτο Άσμα του Βενιαμίν του Βρετανού. To κείμενο του Francis Quarles εμπνευσμένο από το Άσμα Ασμάτων εξυμνεί τη σχέση του ποιητή με το Θεό. Αυτό και μόνον αυτό. Αν εσείς ακούγοντάς το σχηματίσετε την εντύπωση ότι ο Britten το διάλεξε για να το παρουσιάσει με τον Peter Pears ως δημόσια ανταλλαγή όρκων αφοσίωσης του ενός στον άλλο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο (σα να λέμε ένα είδος μουσικού gay γάμου, το μόνο που μπορούσαν να έχουν) τότε απλά έχετε καλπάζουσα φαντασία.
Ναι, νομίζω το πέτυχα αυτή τη φορά. Σεμνή μουσική με θρησκευτικό-πνευματικό περιεχόμενο όπως αρμόζει. Πολύ καλύτερα πάντως από ένα ραδιοφωνικό σταθμό που θυμάμαι ότι τέτοια μέρα είχε βάλει το Μεσσία του Handel.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου