tag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post8901355972674728013..comments2023-06-14T16:02:48.180+03:00Comments on Statler & Waldorf: Τίτλοι και σημειώματα 2Rowlfhttp://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-81193929746577684102009-02-15T02:32:00.000+02:002009-02-15T02:32:00.000+02:00Πραγματικό μαργαριτάρι. Ήθελα να ήξερα τι ουσίες χ...Πραγματικό μαργαριτάρι. Ήθελα να ήξερα τι ουσίες χρησιμοποιεί ο ανελλήνιστος συντάκτης του σημειώματος. <BR/><BR/>Κάποτε οι κριτικοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι όταν επαινούν ένα έργο, έστω κι αν αυτό είναι κλασικό, και το λιβανίζουν με χαρακτηρισμούς όπως "κοσμογονικό έργο", αυτό δεν τους απαλλάσσει από την αιτιολόγηση των θετικών επιθέτων, κάθε άλλο τους επιβάλλει να επιβεβαιώσουν του επαίνους με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Και όχι βέβαια με μπουρδολογίες του στιλ "ενδοσκόπηση στοχαστική" και "μοναδική δραματική διαμόρφωση". <BR/><BR/>Ωραία, ο τύπος σωστά τονίζει την πρωτοτυπία να αρχίζει το έργο με το πιάνο, χωρίς εισαγωγή. Πώς τώρα αυτός ο νεωτερισμός συμβάλλει στο μεγαλείο της υψηλής δημιουργίας του κοσμογονικού έργου, μάλλον πρέπει να το βρούμε μόνοι μας.<BR/><BR/>Το αγαπημένο μου είναι το εξής: αφού έχει γράψει τέσσερις αράδες, ο συγγραφέας λέει "όπως ανέφερα". Μοναδικός.saetigerhttps://www.blogger.com/profile/04852162285888948386noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-73760342434605617932009-01-30T17:51:00.000+02:002009-01-30T17:51:00.000+02:00@ chefΌμως από όσα γράφει το θλιμμένο λα είναι το ...@ chef<BR/>Όμως από όσα γράφει το θλιμμένο λα είναι το καλύτερο.<BR/><BR/><BR/><BR/>Θα επιμείνω στη διαφορά μεταξύ αυτού του σημειώματος και αυτών της συναυλίας του ΙΑΜΑ. Εδώ σχολιάζει (όπως σχολιάζει) κάποιος τρίτος μουσική σχεδόν 2 αιώνες παλιά. Στην προηγούμενη περίπτωση γράφανε οι ίδιοι οι δημιουργοί για τη μουσική τους. Ξανατονίζω ότι αυτό που με ενόχλησε εκεί δεν ήταν κάποιο νοούμενο προβληματικό "marketing", το ότι δεν μας πλασάρανε καλά τη μουσική τους, αλλά ότι δεν ήταν ακριβείς σε πράγματα που έχουν εκπαιδευτεί να είναι. <BR/><BR/>Ξαναγυρνάω στον Cage που είναι μια από τις εμμονές μου. Είχε πει ότι θα προτιμούσε οι κριτικοί (εγώ βάζω μέσα και όσους γράφουν σημειώματα, σχολιάζουν κτλ) να είναι introducers (δε μου έρχεται ελληνική μετάφραση γι' αυτό τώρα), δηλ. αυτοί που θα εισάγουν, θα βοηθούν το κοινό να προσεγγίσει ένα έργο.<BR/><BR/>Στην περίπτωση της μουσικής introducers λοιπόν μπορεί να είναι είτε οι ίδιοι οι συνθέτες είτε κάποιοι άλλοι. Υπάρχουν δυο κύρια προβλήματα που εντοπίζω:<BR/><BR/>α) μπορεί να βρει κανείς σημειώματα που να είναι ακριβή, αλλά εξαιρετικά εξειδικευμένα που δεν βοηθούν αλλά μάλλον αποθαρρύνουν τον ακροατή που δεν έχει τις γνώσεις. Σε τι βοηθά πχ η πληροφορία ότι το έργο στηρίζεται σε διμερή ή τριμερή φόρμα; Ότι χρησιμοποιεί την α' ή β' τεχνική; Ο ακροατής που γνωρίζει δεν έχει ανάγκη αυτή την πληροφορία, θα εντοπίσει αυτά τα στοιχεία έτσι κι αλλιώς. Ο ακροατής που δεν έχει τις γνώσεις έτσι κι αλλιώς δε μπορεί να διαχειριστεί τέτοιου είδους πληροφορίες. Τρίτη υποπερίπτωση όταν μας διευκρινίζεται ότι συμβαίνει κάτι που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτό μόνο από απλή ακρόαση άσχετα από τις γνώσεις και την εξοικείωση του ακροατή (χρειάζεται παρτιτούρα για να εντοπιστεί). Χρήσιμη πληροφορία για μια ανάλυση, άχρηστη για μια ακρόαση.<BR/><BR/>β) το σημείωμα δεν είναι ακριβές ή είναι αόριστο. Στο αμάρτημα της ασάφειας και της γενικολογίας παρά την γενικότερη αντίθετη εντύπωση πέφτουν πιο συχνά οι μουσικολόγοι και οι κριτικοί παρά οι ίδιοι οι συνθέτες. Το σημείωμα αυτής της ανάρτησης είναι ένα ακραίο και τραγελαφικό παράδειγμα. Συνήθως τα σημειώματα αυτά πηγαίνουν στο άλλο άκρο: προκειμένου να αποφύγουν την παράθεση εξειδικευμένων πληροφοριών καταλήγουν εύκολα σε ρομαντική παραφιλολογία περί την μουσική που ουσιαστικά δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο που υποτίθεται ότι καταπιάνονται.<BR/><BR/>Νομίζω ότι χρειάζεται μέτρο από κάθε πλευρά. Να ισορροπήσει κανείς στα δυο άκρα, τις γενικόλογες αρλούμπες και τον εξειδικευμένο μουσικό λόγο. Να μη γράψει κανείς κατεβατά ολόκληρα· δυο κουβέντες για την περίοδο και τον συνθέτη (αν πρόκειται για παλιότερη μουσική) και άλλες δυο για το έργο είναι αρκετές (πάντα κανείς να θυμάται ότι γράφει για να βοηθήσει τους ακροατές, δεν κάνει ούτε περισπούδαστη ανάλυση, ούτε γράφει τις προσωπικές του εντυπώσεις). Σε συναυλία έχουμε πάει όπως παρατήρησε κι ο SΚ, όχι σε σεμινάριο ή διάλεξη.Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-28930888992737705922009-01-28T08:30:00.000+02:002009-01-28T08:30:00.000+02:00Δεν είναι μόνο η "θλιμμένη έκφραση λά". Ο τύπος δε...Δεν είναι μόνο η "θλιμμένη έκφραση λά". Ο τύπος δεν ξέρει να εκφράζεται στα ελληνικά. Από 'κει και πέρα σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω αν όλα αυτά που γράφει τα μετέφρασε από κάπου και προσπαθώ να φανταστώ σε τι γλώσσα μπορεί να υπάρχουν τέτοια πράγματα.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-78068516286493404182009-01-28T08:28:00.000+02:002009-01-28T08:28:00.000+02:00Ακριβώς πριν από πόσα χρόνια είναι το σημείωμα δε ...Ακριβώς πριν από πόσα χρόνια είναι το σημείωμα δε θυμάμαι, τέσσερα ή πέντε. Ήταν από μία συναυλία στο ΜΜΘ με σολίστ τον Τιρίμο και διευθυντή τον Μύρωνα Μιχαηλίδη.<BR/><BR/>Παρεπιπτόντως rowlf, έγραψες στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση πως η παράδοση των συναυλιακών σημειωμάτων ξεκινά με τον Λιστ. Για την ακρίβεια ξεκινά με τον Μπερλιόζ, ο οποίος διένειμε πρώτος σημείωμα στην πρεμιέρα της Φανταστικής Συμφωνίας. Μάλιστα για να είναι σίγουρος πως θα το έχουν διαβάσει όλοι πριν ακούσουν το έργο, το είχε δημοσιεύσει μερικές μέρες νωρίτερα και σε εφημερίδα!Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-48739605370153906212009-01-28T00:43:00.000+02:002009-01-28T00:43:00.000+02:00Αλήθεια από πότε χρονολογείται το σημείωμα; Δεν πρ...Αλήθεια από πότε χρονολογείται το σημείωμα; Δεν πρέπει να είναι πρόσφατο…Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-62903756977099773492009-01-28T00:38:00.000+02:002009-01-28T00:38:00.000+02:00LOL!Καλά, αλλά η διαφορά είναι ότι εγώ γκρινιάζω γ...LOL!<BR/><BR/>Καλά, αλλά η διαφορά είναι ότι εγώ γκρινιάζω για τους ίδιους τους συνθέτες όχι για σούργελα σαν αυτόν εδώ.<BR/><BR/>Αν είναι κάνουμε διαγωνισμό πιο άπαιχτου σημειώματος, υπάρχουν διάφορα αλλά βαριέμαι τώρα να ψάχνω που τα έχω παραχωμένα. Θυμάμαι (αυτό πρέπει να το έχεις κι εσύ) ένα σύντομο σημείωμα όπου ο συνθέτης σε δυο προτάσεις έγραφε τρεις φορές το ίδιο πράγμα (να ήταν παραλλαγές το έργο του να τον δικαιολογούσα, αλλά δεν ήταν).<BR/><BR/>Θέλω να μείνω σε μια απορία (είναι πολλές αλλά ειδικά αυτή…) Τί διαφορά έχει μια "θλιμμένη έκφραση λα" από μια θλιμμένη έκφραση σολ; (μη μου απαντήσετε τεχνοκρατικά "είναι έναν τόνο χαμηλότερη" θέλω να εντοπίσουμε την ποιητική και βαθιά ανθρώπινη διάσταση του θέματος)Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-61826188401515998312009-01-27T20:52:00.000+02:002009-01-27T20:52:00.000+02:00Για να μην κατηγορηθώ για κακοήθεια, δεν άλλαξα ού...Για να μην κατηγορηθώ για κακοήθεια, δεν άλλαξα ούτε κόμμα στο κείμενο.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-50017882958859552222009-01-27T20:48:00.000+02:002009-01-27T20:48:00.000+02:00Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε πρόγραμμα συναυλία...Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε πρόγραμμα συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Το όνομα του συντάκτη βρίσκεται στη διάθεσή μου. Αναρωτιέμαι όμως αν φταίει ο συντάκτης ή οι υπεύθυνοι που επέτρεψαν να δημοσιευτεί.Anonymousnoreply@blogger.com