tag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post7608470555113329987..comments2023-06-14T16:02:48.180+03:00Comments on Statler & Waldorf: Επεκτείνοντας τις τεχνικές ή εξομολόγηση υπό πίεσηRowlfhttp://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-35992308823909540922008-12-05T10:14:00.000+02:002008-12-05T10:14:00.000+02:00Διάφοροι μετασενκεριανοί θεωρητικοί επιχειρούν εδώ...Διάφοροι μετασενκεριανοί θεωρητικοί επιχειρούν εδώ και καιρό να φτιάξουν μια συνολική θεωρία της μουσικής. Νομίζω από τους πρώτους ήταν ο Καναδός Wallace Berry με το κλασικό πια Structural Functions in Music. Αυτός καταφένρει να χωρέσει από γρηγοριανό μέλος μέχρι Boulez (αν θυμάμαι καλά καθώς πάνε χρόνια που τον διάβασα). Βέβαια πολλά είναι που αφήνει κι αυτός έξω…<BR/><BR/>Φαντάζομαι ότι κάποια γενικά χαρακτηριστικά θα βρεθούν, αν μη τι άλλο θα σχετίζονται και με τα ψυχοακουστικά και τον τρόπο που σκεφτόμαστε.Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-38743138151975244802008-12-05T03:13:00.000+02:002008-12-05T03:13:00.000+02:00Και τώρα που το σκέπτομαι, η κορύφωση πέφτει σχεδό...Και τώρα που το σκέπτομαι, η κορύφωση πέφτει σχεδόν πάνω στη χρυσή τομή.<BR/><BR/>Αναρωτιέμαι αν μπορεί να διατυπωθεί μια "τελική θεωρία", η οποία να περιγράφει έναν κοινό τρόπο διαχείρισης της μουσικής ενέργειας, μια κοινή βαθύτερη δομή η οποία εμφανίζεται σε όλα τα μουσικά αριστουργήματα, από τον Περοτίνο έως τον Ξενάκη (κάτι σαν τη βασική δομή του Schenker, αλλά που να ισχύει και για τα ατονικά έργα).<BR/><BR/>Αλλά νομίζω ότι κάθε τέτοια προσπάθεια είναι σισύφεια. Κάτι σαν τον άθλο του Ράσελ να περιγράψει συνολικά το μαθηματικό φαινόμενο και που κατέληξε σε φιάσκο με το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκαίντελ.<BR/><BR/>Δεν μπορεί να υπάρξει συνολική ερμηνεία του μουσικού φαινομένου. Αυτό βέβαια φαίνεται να το αγνοούν οι σκληροπυρηνικοί σπεκτραλιστές, οι οποίοι αναγνωρίζουν ως ανώτατο μουσικό πρότυπο τις αρμονικές της φύσης. Ευτυχώς ο Grisey αποστασιοποιήθηκε σχετικά γρήγορα από τον σπεκτραλιστικό δογματισμό και μπόρεσε να συνθέσει την αριστουργηματάρα "Vortex Temporum".<BR/><BR/>Αλλά νομίζω ξέφυγα. Καληνύχτα σας.un certain plumehttps://www.blogger.com/profile/16000063707206610944noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-81346197252102955912008-12-04T21:37:00.000+02:002008-12-04T21:37:00.000+02:00plume,σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω. Στο moyveme...plume,<BR/>σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω. Στο moyvement από την αρχή υπάρχει η πορεία από το "χάος" —το βάζω σε εισαγωγικά γιατί φυσικά δεν το χρησιμοποιώ με τη μαθηματική του έννοια― από μια ενέργεια που δεν έχει στόχο και σκοπό προς συγκεκριμένες μορφές/τρόπους οργάνωσης και κατεύθυνσης αυτής της ενέργειας. Μέσα από διάφορα επεισόδια η κορύφωση τελικά συμβαίνει εκεί που επισημαίνεις. Περιέργως το έργο του Sciarrino που αναφέρεις δε μου αρέσει τόσο όσο αυτό του Lachenmann (είπαμε γούστα είναι αυτά).<BR/><BR/>Συμφωνώ με την ουσία και της δεύτερης παρατήρησής σου με τη διαφορά ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι τόσο "μουτζαχετίν" ούτε κοντά του έμαθα απλώς τα βασικά (πχ 4 εξάμηνα Schenker δεν το λες βασικά). Αλλά ίσως εκεί να ήταν το πρόβλημα, ίσως να έμεινα σ' αυτόν περισσότερο από όσο χρειαζόταν…Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-26697735474739626012008-12-04T20:29:00.000+02:002008-12-04T20:29:00.000+02:00Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του Mouvement...Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του Mouvement είναι αυτό προς το τέλος (τρίτο μέρος του βίντεο), όπου ο Lachenmann εισάγει ένα μοτιβάκι που δημιουργεί έναν ρυθμικό παλμό ο οποίος έλειπε από το αρχικό τμήμα -που ήταν κάτι σαν "εισαγωγικό μέρος", με όρους Lutoslawski. (Αυτό το έντονο ρυθμικό αίσθημα διαπερνά και το, ανάλογης αισθητικής, "Introducione all'oscuro" του Sciarrino -η αίσθηση της περιοδικότητας που δημιουργεί ο ρυθμός αποτρέπει το κομμάτι από το να ακούγεται σαν διευρυμένες τεχνικές ατάκτως εριμμένες). <BR/><BR/>Με λίγα λόγια, το πανάρχαιο κόλπο του μοτίβου απογείωσε το Mouvement, τουλάχιστον στα δικά μου αφτιά. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να γράψεις μουσική απαρνούμενος όλες τις συμβάσεις του παρελθόντος. Νομίζω ότι ο Lachenmann απαντά όχι, και αυτό φαίνεται και από τα τελευταία του έργα, όπου έχει ρίξει πολύ αρμονικό νερό (προς θεού, όχι τονικό!) στο ηχοχρωματικό κρασί του (βλ. π.χ. "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα").<BR/><BR/>Και, για να έρθω στην κουβέντα σας, νομίζω ότι καλόν είναι να μαθητεύσει κανείς κοντά και σε έναν μουτζαχεντίν της παράδοσης, για να του μάθει τα βασικά, γιατί τελικά αυτά θα τον βοηθήσουν να μην γκρεμοτσακιστεί στις όποιες καινοτομίες που θα εισαγάγει. Γιατί όπως θά 'λεγε κι η Βάνα Μπάρμπα, παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει.<BR/><BR/>Δεν ξέρω, μπορεί να λέγω και βλακείες.un certain plumehttps://www.blogger.com/profile/16000063707206610944noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-57983278849180492512008-12-04T19:29:00.000+02:002008-12-04T19:29:00.000+02:00Μπορεί να μαλώνουμε και να σου γαβγίζω, Statler, α...Μπορεί να μαλώνουμε και να σου γαβγίζω, Statler, αλλά έπειτα πας και μου γράφεις κάτι τέτοια σχόλια. Πως να σου κρατάω μούτρα μετά από αυτό;Rowlfhttps://www.blogger.com/profile/16462480992545990841noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4342106357883518345.post-58796846470081899712008-12-04T16:43:00.000+02:002008-12-04T16:43:00.000+02:00Ο δάσκαλος! Έμπνευση και εμπόδιο, άνοιγμα των ματι...Ο δάσκαλος! Έμπνευση και εμπόδιο, άνοιγμα των ματιών και σκοδατισμός μαζί! Τι να πει κανείς για ανθρώπους, ιδίως όταν οι ίδιοι ήσαν αρχικά μπροστά από την εποχή τους, αλλά οι εποχές τους ξεπέρασαν; Rowlf, ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα - και θα ήθελα πάρα πολύ να σχολιάσει την ανάρτησή σου ο Waldorf, ο οποίος έχει παρόμοιες εμπειρίες μ' αυτές που περιγράφεις. Θα επιχειρήσω να τον πείσω να κάνει την εμφάνισή του. Αλλά το θέμα αυτό, εκτός από πρακτικές πλευρές, εμπεριέχει και μια συναισθηματική φόρτιση - η αρχική ευγνωμοσύνη μετατρέπεται σιγά-σιγά σε τάση πατροκτονίας (μεταφορικής), ο δάσκαλος που έβλεπες ως εικονοκλάστη, γιατί στα νιάτα του (και σου) ξεχώριζε από το υπόλοιπο κατεστημένο, να καταντά στο τέλος να είναι δύναμη συντήρησης. Να τον αγαπάς, αλλά παράλληλα να λες μέσα σου: "τον καημένο, πώς έχει κολλήσει έτσι - και άντε τώρα να τον ξεκολλήσεις!". Να βλέπεις τον άνθρωπο που σου άνοιξε τα μάτια, που σου έδωσε την πρώτη μεγάλη ώθηση, να στέκεται εμπόδιο στην παραπέρα εξέλιξή σου! Σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι άστοχη και η παραβολή του ρόλου του δασκάλου με το ρόλο των γονέων - πολλές φορές σαστίζουν οι ίδιοι με τις κατευθύνσεις, τις εντελώς απροσδόκητες, στις οποίες ωθήθηκαν από τους ίδιους οι μαθητές τους!<BR/><BR/>Προσωπικά είχα μια τέτοια "αποκάλυψη" για ένα πανεπιστημιακό μου δάσκαλο, τον οποίον "αντιμετώπισα" αργότερα, ως διδακτορικός φοιτητής, με άρθρα, στα οποία ήθελα να του σούρω τα εξ αμάξης, γιατί ήδη μου φαίνονταν πολύ παρωχημένη η μεθοδολογία του. Κι ενώ ο ίδιος με είχε πείσει να μη δέχομαι αυθεντίες, να μη δέχομαι εκ των προτέρων δεδομένα, όταν κατέληξα να εφαρμόζω αυτά τα πράγματα αναφορικά με τις δικές του διδασκαλίες βρεθήκαμε απέναντι (τελικά στα άρθρα εξέφρασα σαφώς τη διαφωνία μου, αλλά προσπάθησα να το καταπιώ και να παρουσιάσω ότι και η αντίθετη άποψη είχε βάσιμα επιχειρήματα). Τώρα που είμαι κι εγώ δάσκαλος νοιώθω την ανάγκη να οδηγήσω τους φοιτητές μου σε μια τέτοια απελευθέρωση, όμως δεν έχω ακόμη ζήσει την αντίστροφή της πλευρά. Θα δούμε.Statlerhttps://www.blogger.com/profile/12972842079425471966noreply@blogger.com